A union en inean guet Doué

Rouville, Alexandre-Joseph de (peotramant: Abbé d'Hérouville)
troet gant Guillôme, Joachim.
J.-M. Galles, 1829  (p. 164-167)


CHAPISTRE XXI.
A union en inean guet Doué.


ER SERVITOUR.


DOUÉ carantéus ha charitable, beoh mêlet a jamæs de virhuiquin ag en union stert e hoès vennet en dout guet er Uirhiés-cé hou poai choéget eit bout mam d’hun Salvér.

Ha hui Guirhiés santel, receuet er mêlationeu just a véritet, rac ma oh bet fidel a hou tu de hræceu hou Toué.

N’éellan quet chuéhein é admirein hou vertuïeu caër ; mæs er péh a ra mem brassan admiration é en union stert ha continuel-zé hou poai gouyet conservein guet Doué.

Hou calon, distague doh en ol treu crouéet, a oai èl un nean interior ha mystérius é péhani en hum bligeai Doué é obér é zameurance, hac é péhani é jouissoh é peah ag é brésance adorable.

Er housquet ne virai quet dohoh a vout guet Doué hac a hum antretenein guet-ou ; ha hui a éellai laret guet er pried ag er hantiqueu : Me gousq, mæs me halon a zou dihun.

Perac ne mès-mé er bonheur de chom èl-cé joéntet doh Doué, ha de zerhel hemb quin doh en doar dré el lyameu ag er horf !


Mari.

Me mab, ur græce vras é en dès reit Doué deign, é accordein d’é Servitourés er bonheur de gonservein perpet é brésance.

Mar vennet en dout er memb faveur, commancet dré zistag hou calon doh ol en treu ag en doar ha doh ol er péh n’en dé quet Doué.

Coustein a reï deoh sans dout ; mæs er péh a zeli bout er bris a hou poénieu hac a hou sacrificeu ne éel quet bout prenet rai guir.

Hum cherviget a hend aral ag ol er péh a zou tro-ha-tro deoh, eit hum sehuel trema Doué. A guement tu a zou, hui a gavou mil ræson de vêlein Doué ha de rantein gloër dehou.

En nean, péhani a dro guet quement a vajesté dresc hou pèn, a annonce deoh é hloër. El liguern ag en heaul hac ag er styret a zou ul limage ag é splandér. El ledandet ag er mor a zisco deoh péh quer bras-é.

Ol en treu crouéet, streaüet én natur, a gonze deoh ag é barfectioneu ; tout, bet en disterran boquet ag er parqueu, a zou èl ul livre digueor dirac hou teulegat, péhani a zegas chonge deoh a nehou.

Hemb sorti a hanoh hou ç’hunan, hui a éel cavouit hou Toué. Ne vihuet, ne voulget, n’hum zalhet meit én ou ha dré z’ou.

Ean é a ra sclerdér d’hou speret, a dro hou volanté, a sco ar en or a hou calon, a oulen guenoh er galon-zé ér fæçon tinerran ha cantérussan.

En Doué-cé a ol vadeleah é a éhuéha eit hou conservein, hac a gommand d’en natur fournis hemb cesse er péh a zou necesssær deoh.

N’en dé quet enta ret er hlah pêl dohoh. Hum dennet énoh hou ç’hunan, ha groeit attantion ar é brésance santel, ean a rei deoh hé santein estroh eit én ur fæçon.

Gùéh ean a reï deoh hé santein én un taul dré græceu crihue ; gùéh dré inspirationeu secret ha santimanteu devot, mara uéh dré rebreicheu carantéus a zivout hou manquemanteu.

Dioallèt a vouguein en inspirationeu-zé ag é hræce, pé én ul lezel hou speret de monnet d’en dissourciage, pé doh hum abandonnein a volanté vad d’un dioustemant benac.

Hum reit d’en excelciceu a éel muihan hou touguein de Zoué ; mæs hum acquittet a nehai guet un esprit a religion.

Én œvreu ordinær hac én devérieu a hou stad, héliet desseinieu providance hou Toué péhani en dès merchet deoh ean-memb en obligation pamdiêc-cé.

Ne ret nitra guet presse : er presse, memb én treu santel, n’éel meit gobér næs d’en esprit intérior dré béhani en hum joéntér doh Doué.

A pe vehet ér joé pé ér boén, ne héliet quet er péh a lar deoh en natur. Ne yet quet de zisolein er péh a basse én hou calon d’en dut, mæs de Zoué.

Hum bliget é tisolein dehou er péh a ra deoh bout trist pé joéïus ; sellet-ean èl un tad pé èl un ami de béhani é éellet laret guet confiance er péh a ra hou chagrin pe hou coutantemant.

Dré er moyand ag er gonfiance-zen é surtout é ouniér é galon hac é avancér én union santel-zé, péhani a zou aveit un inean crechén er vrassan doustér ag er vuhé.