Hag ez eas a-nevez da skei war dor ar baradoz.
— Piou a zo aze ? a hopas sant Per.
— Me, aotrou sant Per benniget a lavaras Dizoursi.
— Me ? An dra-ze n’eo ket eun hano. Pe hano ?
— Dizoursi ! aotrou sant Per benniget.
— Adarre !… Lavaret em eus d’it mont da glask lojeiz e leac’h-all, evit ama ne vezo ket digoret d’it.
— E nep leac’h, aotrou Sant Per, n’em eus kavet dor zigor lezit ac’hanon da vont aze, mar blij !
— Biken ! biken ! ne dalv ket d’it, dale aze ! Kerz, terri a rez va fenn d’in.
— Me ho ped hag hoc’h asped, aotrou sant Per, korzigorit an nor d’in, ken nebeut ha ma kerot, ma c’hellin kaout eun tanva dister eus eurusted ar baradoz.
An Aotrou Doue en em gave d’an ampoent e toullig ar porsier e kichen an nor ; deuet oa da welet e vignon koz, hag evel a rea alies, chomet oa da ober eun abaden kaozeal gantan. Truez en devoe ouz Dizoursi, kaset kuit a bep leac’h, hag e lavaras da zant Per :
— Kor zigor da zor eun tammig, Per, ha lez anezan da ober eur zell war ar baradoz.
Sant Per a zentas.
Kerkent Dizoursi a stlapas e galabousen pella ma c’hellas er baradoz, hag e lavaras da zant Per.
Lezit ac’hanon, mar plij, Aotrou sant Per, da vont er baradoz.
— N’ez i ket, sell, mar kerez, keit ha m’eo digor an nor.
— Mat ne virot ket ouzin evelato da vont da gerc’hat va c’halabousen ?
— Nan, ’re louz eo evit ma krog fen enni ; hast buhan neuze.
Dizoursi a yeas eta er baradoz hep ma vije ezom d’e bedi diou wech. Kerkent ha m’en doa lakeat e dreid en tu-all d’an nor en em lakeas da redek.
Sant Per a hope :
