petra ’ta ! Mes evelkent n’oan ket dizoursi na dinec’h, kalz a vanke d’in zoken…
Allo ! mat ! setu hen asdeut, kerkent ha m’am eus serret va daoulagad.
« En dro-man vat, emeve, e lezin anezan da zont tre betek va gouzoug, forz ha pa ouifen beza mouget ! »
Ploup ! eman tapet ! a zonjis. Tapet a-walc’h a lavaran-me zur ! Ar c’hounif donv a yoa nijet kwit adarre evel eul luc’heden, ha ne gaven roud ebet anezan.
Ma krenen araok, breman e ris gwasoc’h c’hoaz ! Nan, mar ebet mui ! ar miliner eo a c’hoarie an droiou-se d’in gant ar zorserez, rak asa, daonet, na oa na raz na kaz, na seurt ebet er gwele kloz, ken furchet ha difurchet em oa anezan.
Em brasa kaouad aon ec’h en em erbedis neuze ouz Doue, ar Werc’hez, an holl Zent ha Sentezed eus ar Baradoz… hag e liviris n’ousped De profundis — ar pez n’em oa ket great pell amzer a oa — evit kement ene maro a c’helle beza er boan, evit ma teujent d’am zikour da denna diwarnoun sorserez ar miliner. Hag araok kousket e ris eur «sin ar groaz» gant kalz feiz, ar pez em oa ankounac’heat ober abarz dont d’am gwele. Ar peur-rest eus an noz, netra na deuas d’am egazi. Mes avat kerkent ha goulou deiz e hastis gwiska va dilhad, ha mont er-meaz eus an ti, rak santout a rean ato e oa ar sorserez o poueza war va diouskoaz.
— Da beleac’h ez it, Yann ? a hopas Fanch Ar Berr. p’edon o tivorailhi an nor.
— Kre diaoul daonet, a zonjis, ’meus aon out souezet abalamour m’emaon c’hoaz e buez, hag ez peus c’hoant va zapout a nevez…
— Asa Fanch, eme ar wreg, serr da c’hinou. Anat d’it, Fanch a zo savet gantan c’hoant mont war veaz.
Ne jomis ket da c’hedal hirroc’h, ha me en hent war zu ar Roc’h-Toul.
