— Gwelet a rit ! Gwelet a rit ! eme Jertrud.
— Dao warno ? Dao warno ! eme ar c’hont. Hag hep gortoz ken e red d’an daou lamm warzu e enebourien. Mes kaer en doa mont, Yann Jertrud a yoa kerkent hag hen ha zoken en e raok, rak ar zervicher mat ma ’z oa, c’hoant en doa da lakât, mar gellje, e gorf a-dreuz, da zigemeret ar birou a vije tennet war e vestr.
Ne oe ket hirr an abaden.
Yann a oe treuzet e vrec’h gant diou zaezen, hag epad ma klaske lakât e vestr d’en em denna, e oe tizet en e c’houzoug gant eur zaezen-all. Ne oe ket lazet koulskoude ; mes ar c’hont pa welas mat neuze n’edont ket niverus a-walc’h evit derc’hel penn d’ar Zaozon a droas en dro gant e vandennadig marc’heien, hag hepdale ne weled mui nemet ar boultren savet en ear dre al leac’h m’oant tremenet.
Yann Jertrud a yoa eur marc’heg mat ; mes gant teir zaezen oa bet bet tizet, hag e varc’h gant diou. Ar marc’h a golle gwad, hag hen e-unan a golle muioc’h c’hoaz. Hepdale ar marc’h a gouezas hanter varo, hag hen a ruilhas en e gichen hep kaout an nerz da zevel en e zav.
Ar Zaozon a yoa en em dennet adarre er c’hoad, mes en o zouez ez oa c’houilherien, laëron, a rea micher da vont da c’houilhat ar re a veze chomet war an dachen pa veze bet eur stourmad bennak.
Tri anezo a gouez war ar paour kez Jertrud. Sellet a reont da genta oc’h e varc’h da welet hag hen eo mat d’ezo ; hogen, pa welont e c’houliou hen lazont a daoliou sabren.
Jertrud a lavar neuze outan e-unan : « A ! pa lazont va marc’h, am lazint ivez sur a-walc’h ! Intron-Varia, ho pezet truez ouzin ?
Hag e gwirionez, setu al laeron o tont betek ennan.
— Alo, loen fall, da yalc’h !
