— Ne fell ket d’in ho kuitât hep ho trugarekât evit an digemer kalonek hoc’h eus roet d’in. Hag e lakis eur pez aour a zek lur, en e zourn. Gwelloc’h avat em bije grêt o chom hep hen ober, evel e vezo gwelet pelloc’h. An dud-ma n’edont ket war c’hed eus an dra-ze ; dioc’h va dilhad komun o doa barnet n’oan ket pinvidik : ar gwel eus ar bern gwenneien-ze a lakaas an tan en o daoulagad hag en o c’halonou. Dek lur evit eur goan hag eur c’holc’hed da dremenn an noz, traou ha n’o doa koustet tamm poan ebet d’ezo ! Setu peadra da roi d’ezo da gredi ez oan eun Aotrou bras ha pinvidik hag e vije eas ober va stal d’in en eul leac’h ken distro. Mont a ris en hent gant va hencher, eur c’hrennard a zaouzek pe bevarzek vloaz, hogen, n’oan ket re ampart : ar zellou a-dreuz a reat ouzin, ar c’homzou izel a zrailhed en dro d’in, n’oant ket peadra d’am lakât em eaz. Gouzout mat a rean ne ra ar galouperien droug ebet d’an diavezidi keit ha m’emaint ganto el leac’h int chomet a zav, goude avat…
Pa oen eat eur pennad eus al leac’h em oa tremenet an noz e kasis va dourn d’am gouriz da c’houzout hag hen edo edo eno ato va fistolennou ha va c’hontel : va fenn-baz oc’h ezom a c’hellje hen ive roi harp d’in. Va bleiner a yea dirazon, ha bep eun amzer e rea sellou iskiz en dro d’ezan. Kas a reas ac’hanon warzu eur zaonen, el leac’h ez oa kalz drez hag eur wezen gistin bennak. Be oen eur pennad en arvar : daoust ha monta rajen d’e heul ? Lavaret a ris d’ezan n’ez a ket peurvuia an henchou bras dre ar zaonennou. Ober a eure warnon eur zell fall hag e lavaras hepken :
— An hent berra eo !
Kredabl e vijen eat d’e heul, panefe ma welis, o sellet a gleiz, tri goaz a deue warzu ennomp oc’h ober eun tamm tro. Lavaret a ris eta d’am faotr krak ha berr e feiz n’ez ajen ket d’e heul.
— Mat, emezan gant keuz, it eta hoc’h unan, p’eo
