Hag e tiskouezas d’ezan ar paper el leac’h en doa skrivet ar marc’had.
— Ne n’ouzoun ket skriva, a lavaras Mao, nemet lakaat eur groaz a rafen eleac’h va hano ?
— N’em beus ket ezom a groaziou. Gra eur c’helc’hig aze, a-walc’h e vezo an dra-ze.
Ar beacher a ziskennas diwar e varc’h. Gant beg lemm laonen eur gontel vihan e lakaas eur bizen-c’hoad da darza war breac’h Mao, hag e lavaras oc’h asten d’ezan ar paper :
— Sell, gra eur c’helc’hig aze warlerc’h ar skritur.
Mao a reas ar c’helc’hig, hag egile a blegas ar paper d’e c’horren en e c’hodel.
Goude e savas adarre war e varc’h hag e lavaras :
— Abenn tregont vloaz, deiz evit deiz, te en em gavo ama adarre ; diouall avat da vankout, rak me a gavo ac’hanout n’eus fors e peleac’h e c’hellfes beza.
War gement-se, an Aotrou a yeas gant e hent.
Ha Mao a zistroas d’ar gear laouen bras.
— Mil skoed bemdez, a lavare hen, epad tregont vloaz ! Ne vezo den ker pinvidik ha me er vro a-bez. D’am zro me c’hello c’hoarzin goap d’am mestr ; egile avat, Guilhou goz, — hen eo, n’em eus douetans ebet war gement-se, — en eur zonjal mat, a-benn tregont vloaz ama me ’m bezo kavet eun dreuflezen bennak da c’hoari d’ezan evit kaout peoc’h digantan.
Epad ma tiruilhe ar zonjou-ze dre e benn, e valee skanv hag e tigouezas gantan hep dale eur marc’heg-all savet war eur marc’h gwenn. An Aotrou-ma a yoa henvel a-walc’h oc’h ar skeuden livet en tu deou d’an nor er c’hastel.
Ar marc’heg a jomas a-zav hag a gomzas outan evel-hen gant eur vadelez dispar.
— Deiz mat d’eoc’h, den.
