— An dra-ze, Aotrou person, n’eo netra… mar galfen kaout treid va Jezuz hag unan eus e ziwreac’h a zo eat n’ouzoun dare da beleac’h gant an avel !
Treid ha diwreac’h da Jezuz, va faotrig kez ? E gwirionez, n’oun ket evit gouzout petra fell d’it lavaret ! Ha neuze, tenval eo, eat eo an heol da guzat eur pennad brao a zo. Poe nt eo d’it mont d’ar gear, paotr paour !
— D’ar gear n’ez int ket, Aotrou person, a-raok beza kavet tammou va imach kaer ! a lavaras Jopig o ouela dourek.
Hag e kountas d’ar beleg madelezus ar gounnar a yoa eat en e vaeronez o kaout eur C’hroazig an Doue etre e zaouarn, hag ar pez he doa great anezan. Ar beleg mat a oe skoet o kaout kement a zevosion en eur bugel.
Neuze — o tra gouest da deneraat ar galon ! — e oe gwelet ar persoun koz hag ar paotr-saout o vont a-ruzou a dreuz al lann, an drez hag ar spern, o klask tammou an imach benniget sebeliet e ten valijen ar pardaez, hag o lavaret Litaniou hano Santel Jezuz.
Klask a rejont pell bras, dindan lagad ar stered. Lavaret zo bet d’in ez oa en noz-ze eun arc’heal o roi d’ezo eur sked, eul luc’h dreist an ordinal.
En eun taol, setu Jopig o leuskel eur youc’haden laouen, hag o sevel evel eun tenn en e zav : kavet en doa an tamm diveza a vanke eus skeuden Hor Zalver. Hag ez ejont pep hini eus e du.
— Kerz buhan, Jopig, gant da zaout ha da zenved. Kea dre ar wenojen a zo a-drenv ar c’hardi… O santez Anna !… An ao. Person el leur !… Kea dillo, Jopig, da guzat, n’eo ket gwelet a rafe an Ao. Person da zilhad toull ha fank.
— Eo, maeronez, mont a ran.
— Deiz mat d’eoc’h ive, merounez Kerestin, ha da holl dud ho ti… Dont a ran da goms d’eoc’h eus ho filhor…
— N’eo ket posubl, Ao. Person ?… Da goms d’in
