Mont a reant, ar c’hez emzivaded, tristik o doare, dre lanneier Plomeur, e Kerne, hep gouzout d’ar just da beleac’h.
Truez oa gwelet anezo gant o dilhad truilhennek. Mac’harid (Gaid) he doa c’hoec’h vloaz ha Yann tost da bevar. O mamm a yoa kousket e gwered ar barrez ; o zad avat a yoa bet beziet er mor. N’o doa mui na kar na par da deuler evez warno.
O tihun er mintinvez-se war he gwele raden e ti ar Gof, Gaid a reas sellou nec’het en dro d’ezi hag e teuas eur mora zaelou eus he daoulagad.
— Va Doue ! va Doue emezi, gwir eo eta an huvre am eus bet !
N’oa ket eun huvre, siouaz !
Dont a rea sonj d’ezi eus ar pez a yoa c’hoarvezet, gwelet a rea a spered he mamm drouk livet hag astennet war eur c’holc’hedad kolo, an aotrou person en he c’hichen, o pedi ; Rene, ar c’hurust, o tont en ti da heul ar beleg, eur c’hloc’hig gantan en e zourn… Hag e klevas ar glazou kanvus… Kaer o doa o daou gervel o mamm, respont ebet na roe.
Lavaret oe d’ezi oa maro he mamm.
Gouzout a rea brema petra oa kement-se. Yannig avat na ouie ket c’hoaz. Gouela rea, ha dalc’hmat e lavare :
— Pegoulz e teuio mamm ?
Gaid, ar c’hoar hena, a gemeras anezan etre he diwreac’h hag a lavaras d’ezan :
