— P’eo gwir hoc’h eus bet ar vadelez da rei d’in ar pez ho poa, kemerit ar graouen-ma a zo enni eur wespeden great he flem gant dir.
Seven a gemeras ar graouen, hag e vreur hag hen a yeas gant o hent adarre.
Digouezout a rechont abenn eur pennadik e-kichen eur c’hoat. Er c’hoat-se, eur bugelig noas-pilh a glaske eun dra bennak, mêl marteze, e toullou ar gwez, ha kana a rea war eun ton ken klemmus ha gousperou an Anaon :
— Riou (anoued) am beus !
Seven a lavaras d’e vreur :
— Jezuz ! Nik, nag ar paourkeaz bihan-se a c’houzanv gant an avel yen !
— Rividik eo eta ! Me ne gavan ket an avel tamm yen ebet.
— N’eo ket dies d’it. Te a zo gwisket mat, e leac’h hen, n’eus nemet an ear en dro d’ezan.
Hag hen ha chom a zav, gervel ar paotrig, ha goulen outan petra ’rea.
— Me zo o klask an nadoziou-aer a zo kuzet er gwez, eme ar bugel.
— Ha petra ’ri ganto ?
— P’am bezo kavet kals, me a yelo da werza anezo, ha me a breno dilhad a roio tom d’in.
— Ha kavet e teus ?
— Unan hebken. Er gaoued broen-ma ema. Sellit, Aotrou.
— Ma, eme Zeven, kemer a ran kaoued hag all. Dal va mantel vouk, paour keazik, da gaout tom d’az izili.
Hag an daou vreur gant o hent adarre. Seven en doa riou da genta ; mes tremenet ar c’hoat ganto, an avel a davas, ar c’houmoul a zispakas, hag eur wazien heol a baras.
E oant neuze tostik ouz eur prad glas. Er prad-se ez
