tenval ; glô hag avel a rea, hag ar mor a yoa spontus gwelet e wagou.
Etre ar c’houezek den laket da ren al lestre-ze, an daou genta, ar c’habiten hag ar mestr sturier, a yoa Bretoned. Ar c’habiten a yoa Bisson e hano [1], hag hano ar sturier a yoa Tremintin [2].
Eus an daou zen-ze eo e fell d’in koms, daou vartolod kalonek ha pennek evel gwir Vretoned ma ’z oant.
Edont o daou war ar pont, unan krog er stur, hag egile o klask gwelet a be du e c’houeze an avel evit gallout lakât mat ar gwerniou hag ar gweliou.
Ar c’habiten a lavaras d’ar sturier :
— Eur wall nosvez, Tremintin !
— N’eo ket brao sur, kabiten. ha ma na deu ket Itron-Varia-Porzik d’hor zikour eun neubeut, em eus aon na ve grêt frigousen gant hon lestr.
— Intron-Varia-Porzik ne zilez morse ar Vretoned, Tremintin.
— Setu ar pez a ro fizianz d’in ive !… Ay ! !…
Ar wern vras a yoa torret hag he doa laket ar sturier da glemm. An tarsiou mor a zilammas war ar pont hag a oe tost d’ezo skuba ar c’habiten hag ar sturier. Ret oe d’ezo kregi mat evit ne vijent ket strinket er mor. Prestik goude Bisson en em roas adarre da goms :
— Sell, Tremintin, n’em eus aon na rak an tarziou, na rak an avel, na rak ar reier ; mes daou eus al laeron
a yoa e goueled al lestr o deus gallet tec’het kuit hag en
