Ag er Batiantæt
J.-M. Galles, 1829 (p. 217-220)
ÉH anquin n’en deoai bet mam un Doué deit de vout dén, a p’er gùélas é tonnet de vout en dén a souffranceu, abandonnet de buissance er goal-speret, stleiget dirac en tribunaleu, traitet èl un trompour, scoeit dré soudardet insolant.
A p’er gùélas flagellet én ur fæçon quer cruel, curunet a spern, passet èl cablussoh eit Barrabas, condannet d’er marhue, carguet ag er groéz doh péhani é yai de vout staguet, couéhet é dan er bouis a nehi.
A pe gleuas en tauleu marhol péré a blantai en tacheu é treit hac é deorn er mab-cé a gârai, a p’er gùélas saüet doh er groéz, laqueit ar er groéz-cé étré deu lair, anjuliet guet é anemiset péré a driomflai ag é varhue, ha péré n’ou deoai de brésantein dehou meit gùin caiget guet er vistre eit torrein é sehet !
Anfin a p’er guélas é rantein ar er groéz é zeuéhan huannad, ha ma ùélas ur soudard é tigueor é gosté guet un taul lance eit gout sur a ean a oai marhue !
Ér souffranceu cruel-zé, Mari a ziscoas er batiantæt courajussan.
Hanni n’hé hleuas doh hum glêm én disterran tra.
Hi a oarnai, ar er halvar, er memb silance en deoai goarnet Jesus é-ty er Bélec-bras. Penaus-benac ne oai a bep tu dehou meit faus testeu, ne larai guir, rac n’en devehai cherviget de nitra dehou conze eit hum zihuen, hac open ne vennai quet distroein en arrest a varhue de béhani en deoai hum gondannet a balamor temb.
Inean affliget, chetui hou scùir. Mar dé necessær deoh conze én hou affliction, conzet, mæs guet doustér ha guet un esprit a béah. Ma n’hou cheleuér quet, souffret hemb sannein gric, hac anduret guet patiantæt er gueu a rér deoh.
Mæs guét péh sort patiantæt ? guet ur batiantæt crechén, péhani a za ag un esprit a religion, ha non pas guet ur batiantæt revé er bed, péhani ne ziscoér meit eit pligein, pé rac ma vér patiant dré natur.
Er-ré a souple guet humilité édan dorn en Eutru Doué, péré a ador é justice hac é viséricord én tauleu a gouéh ar nehai ; péré a règle ou fatiantæt ar hani Jesus ha Mari ; er ré-zen é a souffre èl gùir grechénion, ha chetui penaus é teliet souffrein.
Douguein hou croézieu guet dibatiantæt a zou ou rantein ponnerroh, a zou lacat er péhet ar er boén.
Hènt er groéz a zou hènt en nean. Ol er Sænt en dès passet dré z’ou ; ol er-ré just a zou ar en doar a basse dré z’ou. Ind ou dès calz a drebilleu, rac Doué a brepar d’ou fatiantæt ur gouron pinhuic.
Ah ! malheur d’er grechénion-zé péré hum chervige eit hum gol ag er péh a zeliehai chervige tehai eit hum salvein ! Haval é quement-cé doh er hriminel-hont péhani a varhuas étal hun Salvér ar er halvar én ur vlasphémein ar é groéz, ha péhani, ag er halvar memb, a zichennas én ihuern.
Ma n’hum revoltamb quet énep de Zoué én hun afflictioneu, ni hum glêm neoah liés ag er hroézieu a zegas temb ; ha nezé ni a vérit ma lammou Doué guenemb er moyant puissant-cé a salvedigueah.
Liés d’er bihannan ni a fatigue Doué eit bout délivret, ha ne ouyamb quet petra a oulennamb. Er hroézieu-zé a zou aveit omb ur vamen pinhuic a vérit.
É mèn é hès bet gùélet jamæs mui a fréh a santeleah, ha vertuïeu caêrroh, eit édan er groéz hac ar er halvar ?
Er batiantæt a ra demb chairrein mui a vérit é bèr déieu, eit ne chairrehemb é calz a vlaieu én ur vuhé consacret d’er pratiqueu ag un dévotion tranquil.
Pet gùéh é arrihue ma hum vout en amour-propre én œvreu a zevotion ! Mæs én ur vuhé a affliction é véritér sel-mui ma hum glasquér bihannoh, ha ma rér tout aveit Doué.
Ne zesiramb quet ehué ur groéz quêntoh eit un aral. Ne laramb quet : gùel vehai gueneign honnen eit honnéh ; m’hé douguehai guet mui a batiantæt.
Inean crechén, peb croéz aral, meit en hani a zouguet, ne vehai quet en hani a jauge dohoh. Doué a ouï gùel er péh a jauge dohoh eit n’er gouyet hui-memb. Pe vehai deoh vehai choége hou croézieu, hui hum drompehai ér choége a nehai.
Er hroézieu a ra Doué demb, ean ou ra revé hun dobérieu, revé hun nerh, ha revé en desseinieu en dès arnamb.