Anaout a ris anezan ; ar paour kez Den, gwechall,
Dalc’hmad soublet e zellou, dalc’hmad e benn tenval ;
War e izili krommet eur c’hoz tamm chupen rouz,
Dreset piou oar ped kant gwech, debret gant an artouz.
Kristen ne glevas morse a belec’h e teuas ;
Kennebeut tostât autan den ebet ne gredas ;
E unan-kaer, hep mignon, dindan eul lochen·zoul
E veve ar paour kez Den, du-ze war aod Treboul.
Ha pa deue da gwitat e loch eur wech bennak,
Evit gwelet o tansal war gein ar mor ar vag,
Ne vije sellet outan neuze nemet gant keuz,
Hag ar vugale spounte rak e zellou a-dreuz !
Daoust d’o c’halon da veza dinec’h ha direbech,
Tud ar meaziou difizius a zonjas meur a wech
E vije bet ar « Sorzer », pa c’hellent e anaout,
O teuler e valloziou war o c’hezeg, o zaout !…
Den ebet eus ar barrez ne zelle ken outan
O kredi e tislounke ha malloziou ha tan ;
En o spered gwriziennet eun hevelep kreden,
An holl dud a bellaë diouz loch ar paour kez Den !
D’ezan avad e plije, ’vel gwechall d’hor zent koz,
Beza, liesa gwella, e-unan deiz ha noz.
Me gred, gwelloc’h plijadur ne c’helle-hen tanvât
Nemet pa wele an dud dioutan o pellât.
Hogen eun deiz al lochen a jommas prennet kloz :
Mouget edo ar vuez e korf an hini-koz,
Hag ar c’henta a fizias mont ebarz an toull-ti,
Her c’havas war eur c’holc’hed sklaset e izili…
Ha tro-war-dro d’ar c’holc’hed, peziou gwenn ha melen,
Aour hag arc’hant a ruilhe war leuren al lochen ;
An hini a gredemp paour (n’eo ket ase eur vez ?)
En doa dioueret pep tra ’vit diwal e zanvez !
Keuz en doa bet emichans, rak goude oa kavet
Eur c’hoz tammig paper ha warnan oa skrivet :
« Kemerit, peorien gwirion, sammit peb a loden,
Evit derc’hel koun bepred eus ar falz paour kez Den ! »
