Doué offancet dré vil folleah
E vérit é vangeanç,
E za ean-memb d’offrein er peah
D’er péhour en offanc.
Croaidur ingrat, te hra hemb méh
D’ha dad brézel cruel :
Ha dad e bar er seah a gouéh
Ar ha bèn criminel.
Ean e souffr hur fauteu brassan,
E huannad ar hur houst :
N’hel quet ancoéhat hun inean
Na pé quer kir e coust ;
É creis hur brassan disordreu,
Ean e glêm hur misér,
Hag un dapen a hun dareu
E zistan é golér.
Èl un tad mat, péhour calet,
Hoah én ha ç’avertis,
Sèl, em’ean, en tan allumet
Eid ous dré me justiç.
Ma n’hellès sellèt hemb creinein
Tan quen épouvantabl,
Chonj ne fautou eid er mouguein
Meit dareu véritabl.
Mar fal d’id disarmein é vréh
Hag arrest é vangeanç,
Dès, hum daul doh é dreid guet méh,
Guet quæ ha confianç.
Ma n’hellès ingalein erhat
Doh ha faut ha hlahar,
Ean e gaigeou eit ha nettat
É hoaid pur guet ha zar.
Pourfit ag é hoaid précius,
En Ilis en accord :
En dé-men zou eid ous eurus,
Dé a visericord :
Hanàu é hra dré vadeleah
Er guetan en avanç :
Pé retorn, pé vangeanç ha seah,
Ne hès quin retiranç.
Er gurun e gorn ar ha bèn,
Ah ! péhour hum aprest,
Guet chif, anquin ha pénigen,
Eid assai en arrest ;
Dès, ha covessa peb péhèd,
Guet glahar véritabl,
Ne scoei quet un inean golhet
Én é hoaid adorabl.
Couéh e hrès dré ha fal deicheu
É liameu cruel,
Ha ne gavès ér fal joéieu,
Meit gloès continuel ;
En imur, er vod hag er bed
E dromp guet ou doustér,
Hag ur huéh m’ou dès gouniet
Ind e zalh é misér.
Er faus joéieu e bresantant
Zou ur pussun sontil ;
Er haloneu p’ou hemérant
Ne vent jamæs tranquil ;
Ou havein e hrér de guetan
Quen douce avel er mél ;
Mæs, allas ! ér fin dehuéhan
Ou doustér zou marhuel.
Dès, péhour, ha retorn de Zoué
Tosta guet confianç :
É zorn e asten guet truhé
Eit rein d’id assistanç ;
Renonci a grén d’er péhèd,
É anemis cruel,
Pardonnet-vei ha conduyet
D’er bonheur éternel.
|