Doué offancet dré vil folleah E vérit é vangeanç,
E za ean-memb d’offrein er peah D’er péhour en offanc.
Croaidur ingrat, te hra hemb méh D’ha dad brézel cruel :
Ha dad e bar er seah a gouéh Ar ha bèn criminel.
Ean e souffr hur fauteu brassan, E huannad ar hur houst :
N’hel quet ancoéhat hun inean Na pé quer kir e coust ;
É creis hur brassan disordreu, Ean e glêm hur misér,
Hag un dapen a hun dareu E zistan é golér.
Èl un tad mat, péhour calet, Hoah én ha ç’avertis,
Sèl, em’ean, en tan allumet Eid ous dré me justiç.
Ma n’hellès sellèt hemb creinein Tan quen épouvantabl,
Chonj ne fautou eid er mouguein Meit dareu véritabl.
Mar fal d’id disarmein é vréh Hag arrest é vangeanç,
Dès, hum daul doh é dreid guet méh, Guet quæ ha confianç.
Ma n’hellès ingalein erhat Doh ha faut ha hlahar,
Ean e gaigeou eit ha nettat É hoaid pur guet ha zar.
Pourfit ag é hoaid précius, En Ilis en accord :
En dé-men zou eid ous eurus, Dé a visericord :
Hanàu é hra dré vadeleah Er guetan en avanç :
Pé retorn, pé vangeanç ha seah, Ne hès quin retiranç.
Er gurun e gorn ar ha bèn, Ah ! péhour hum aprest,
Guet chif, anquin ha pénigen, Eid assai en arrest ;
Dès, ha covessa peb péhèd, Guet glahar véritabl,
Ne scoei quet un inean golhet Én é hoaid adorabl.
Couéh e hrès dré ha fal deicheu É liameu cruel,
Ha ne gavès ér fal joéieu, Meit gloès continuel ;
En imur, er vod hag er bed E dromp guet ou doustér,
Hag ur huéh m’ou dès gouniet Ind e zalh é misér.
Er faus joéieu e bresantant Zou ur pussun sontil ;
Er haloneu p’ou hemérant Ne vent jamæs tranquil ;
Ou havein e hrér de guetan Quen douce avel er mél ;
Mæs, allas ! ér fin dehuéhan Ou doustér zou marhuel.
Dès, péhour, ha retorn de Zoué Tosta guet confianç :
É zorn e asten guet truhé Eit rein d’id assistanç ;
Renonci a grén d’er péhèd, É anemis cruel,
Pardonnet-vei ha conduyet D’er bonheur éternel.
|