Grek al Leon a varvaz ;
Evit an holl leoned ne voe ket eur c’holl braz.
Pep-unan, ’velato, dour war he zaoulagad,
Hervez ma voa ar c’hiz, a redaz mintin mad
Da gaout ar Roue Leon gourvezet enn he graou,
Da lavaret d’ezhan eur gerik mad pe zaou.
Eur ger mad a ra vad da glevet e glac’har,
Pa zao euz ar galoun d’ar genou her lavar.
Al Leon a laka embann, E peb bro hag e peb bann, Vije besiet ar Rouanez El leac’h-ma-leac’h, enn dez-man-dez ; Vije eno tud euz he berz Da renka ar stal hag ar c’hanv.
Bez’ e c’hellit kredi e voe pep-unan skanv Da zont enn deiz-se d’ar gouel berz.
Evel-se a c’hoarvez : d’ar c’haon vezer pedet,
Evit digas enor d’ar re veo zo er bed.
Evit ar re varo, ar pedennou larer
A ve diez da baka, ker berr ho divesker.
Ann intaon ivinek a laoske hirvoudou, Ken a grene ar mogeriou ; Hag oc’h he glevet o iudal, Ar fistoulerien, koz chatal, Oc’h ormida, stouet ho fenn, A iud ivez leiz ho c’horzenn. Ar re-ma vo ar re a lez A zo gant-ho pep seurt arwez ; Pep eil e c’hoarzont, e ouelont, Hag a netra van ne reont. Gant ma vint mad gant ar Roue, Forz e-bed ne reont a Zoue. Ganet a wenn ar marmousien, Pennou avel, bombiserien, Hed ho liven n’euz kostou bleiz, Rak trei a reont a zeou, a gleiz, Evel a ra eur vargodenn, Pa vez sac’het war he neudenn. Oc’h ho gwelet, ve lavaret
Ez int kant korf war ael, o trei gant eur spered
Evit dont d’am marvaill : ar C’haro hep-mui-ken,
E-touez al loened all, ne ouelaz beradenn.
Penaoz en devije ouelet ? Gor he hene voa diskarget : Ar Rouanez e doa gwechall Debret he c’hrek kroc’hen hag all, Hag ar mabik goude ar vamm.
Pa voa brema maro n’oa leac’h da ouela tamm.
Ne reaz zo-ken ann neuz ; ’vel ann deiz voa lirzin.
D’al Leon voe lavaret voa gwelet o c’hoarzin.
Pa vez eat drouk er Roue, dreist holl er Roue Leon, Ann drouk-se a zo akr, Eme ’r fur Salomon.
Ar C’haro ne voa boaz da lenn ar skritur sakr.
Al Leon a lavaraz : — « Tra fall euz ho c’hoajou ;
Te c’hoarz, heb ober van euz hon huanadou.
War da groc’hen iskiz ne lakin va c’hraban,
Enn aoun rak da stlabez : ne dalez ket ar boan ;
C’houi a-vad, bleizi kriz, deut ama hag affo
Dispennit, dre ’nn hanter, dom c’hoarzer ar C’haro. »
He-man neuze lavar : — « Klevit, m’ho ped, aotrou,
Setu deuet ann amzer da zec’ha ho taelou. Arabad eo ho pe anken !
N’euz pell em beuz gwelet ho krek, hoc’h hanteren ;
War eur gwele bleun kaer, laouen voa azezet ; Rak-tal ’m beuz he anavazet. »
« — Mignoun, eme-z-hi d’in, pa’z ounn eat d’ann envou,
Ez eo arabad d’id war-n-oun skuilla daelou.
E-kreiz ar baradoz me zo euruz meurbed,
O tiviz gant ar re zo evel-d-oun salvet.
Laosk ar Roue da ouela ’pad eur pennadik c’hoaz,
He welet ankeniet a ra d’in eur joa vraz. »
P’oe klevet ar c’helou gant ann holl loened mud
Dioc’h-tu, a-boez ho fenn, e lavarchont : burzud ! E leac’h beza lazet, Ar C’haro voe meulet.
Gant ar Roue e koaniaz Ha, mar d-eo gwir lavarer c’hoaz,
Goude he goan en doe ar groaz.
———— Setu eur gentell vad d’hoc’h-hu, c’houi tud a lez, Roet ama gant eul loen gouez !
Dalc’hit eun tamm bevin atao oud hoc’h higenn,
Mar d-eo flour ho kevier, mar d-eo gwe ho liven, Ar Roue, ar re vraz,
N’ho devezo ket pell ouz-hoc’h-hu kalz a gas. Ho drouk a ia gant ar moged, Strinket a-du oc’h ho genou ; Gant ober eunn tamm ormidou, Vezer abred ho mignouned,
Hag ez a ann higenn, dre greiz ho gouzougou,
Ken druz c’hoaz ma lippont tro-war-dro ho mourrou.
|