Trouz hag enkrez er bourk ; petra ec’h êr d’ober d’ar vugale ? Hag ar vugale hag o c’herent d’ar presbital.
Evel just, Bilzig a zo bet galvet ar c’henta dirag ar barner. Heman a oa azeet eus tôl ar zal vras, en e gichen, a-zehou, ar person, a-glei, ar c’hure, an daou archer, hag ar zakrist en toull an nor, hag er-mêz, el liorz, ar vugale hag o zud, war an dôl, dirag ar barner, diou wialenn ozil.
Bilzig a zellas a gorn eus ar barner, hag a-dreuz eus an diou wialenn.
— Lavar d’in, mabig, ha te ’zo bet er weenn ber an ôtrou person ?
— N’on ket, ôtrou.
— Ma, n’eo ket te, mabig, a zo bet tapet gant ar zakrist o tibri per ?
— Geo !
— Ar per-ze, marteze, a oa koueet o-unan ez kinou ?
Gir ebet.
— Respont, mabig, ne vo ket grêt a zroug d’it, ma vez fur… Lavar ar wirione. N’out ket bet er weenn ?
— Nann, ôtrou.
— Goût a ran, met bugale all a oa eno, ne oas-te ket, marvad, da-unan, hag anaveout mat a rez-te ar re all. Lavar piou int ?
Bilzig gir ne rannas.
— Me ’oar ervad ec’h anaveez anê, lavar piou a oa ganit, hag e vi laosket da vont, ha dustu ! Piou a oa ganit ?
— Madelen, Yannig, Katellig, ôtrou, a oa ganen.
— Digasit anê aman ! eme ar barner d’an archerien.
An tri vugelig a oa el liorz o c’hortoz o breur. An archer a dapas krog enne hag o boutas er zal.
