Ne hues chet kleùet konz guéh erbet a bont sant Kadeu ? Pas sant Kadeu Sant-Karadek, ér hornad bro-men, émen é hon bet liés ér pardon en ur gannein a boéz d’em fenn :
Distroeit dumen, merhig iaouank, nen de ket de Lokmaleu ?
Ha ni iei a ben disul de bardon Sant-Kadeu.
meit sant Kadeu en Arvor é parréz Belz.
Sant Kadeu e oé é chom en un inézennig vihan é kreiz goeh-vor en Etel, hag en diaul en doe groeit marhad d’hobér ur pont monet d’en doar bras en ur zifeur :
« Er hetan er pasou e vou d’ein, emé ean. »
Sant Kadeu e gemeras ur sah hag ur hah abarh. Doh er guélet é tonet d’er havet, en diaul e hoarhé : é ma er sant d’ein, e chonjé ean, meit Kadeu e zigor é sah, er fram ér méz hag arauk : Chat ! chat ! » Chetu paset er hétan ar er pont. Get er valis, en diaul e ziskar korn er pont en ur vonet kuit.
Eit laret guir, d’er hours sé en diaul e vezé tihet liés en é varhadeu ; ne oé ket ken fin, na ken fal, na ken kuhet él bremen.
Meit, nen dé ket en istoér-sé e fal d’ein kontein d’oh, meit hani brahad mein en diaul.
Nen d’oh ket bet biskoah é pardon Kelven béniget dré en hént koh e bas é Trévaneu-Guern (kér en erùen doul !) Nann ? Keneveit-sé e pehé guélet, a drest Kerméliner, ar lein er man̄né, ur piskol mein hir, plom en é saù — brahad mein en diaul — hag inou just erhoalh en um zastumé guéharal en horrigan̄ned eit gobér ou deverrans, pen dé guir, un dé, un dén é trémen étal er mein bras-sé e gav unan ag en dudigeu-sé.
— D’émen é het elsé, men dén mat ? e houlen ean get en dén-men.
D’er Gili-Malgéneg, emé hennen. D’un éred.
— Mat, emé er horrigan, laret nezé de Souri é ma marù é Douri.
— Penaus é hanaúein mé Souri ? emé en dén.
— Kuit a anaùout, ne pou ket meit laret er honzeu-sé doh taul.
