Arriù get un toul karrikel, ean lar d’ein nezé : Chetu amen ur péh a basaj. Chomet d’er goarn, mes dihoallet mat a vank. P’er guellet é tiboukein én toul-men, torret arnehon ar hou nerh, ker sterd ken e fetou é ben. Dihoallet eùé doh er jandarmed ; mar zigoéh, d’er ré-zé arriuein arnoh, ne ganpéet ket meit kemer hou poteu édan hou kazal hag arauk par ma helleet ».
« Fet ag er jandarmed, e reskondan dehon, er ré-zé e vou chans dehé pas amen hinoah, mes er hetan mitern er groei en dou get me zam koed un absolven a féson. » Ha mé, ranblet un tammig a kosté, ur vah klud é men dehorn saùet d’er lein, prest de fardein ar er hetan lon e basou, me chom inou d’hortoz.
Bechéch ha me hansort e ias pelloh, ne houten ket d’émen. Me hansort eit goarn, él d’on, un dachen aral ; Bechéch eit gobér labourat er chas, e laré ean, er péh e oé geu. Gouiet em boé ean arlerh.
Neoah, chetu mé un tammig-sou é hoarn en toul karrikel-sé ha ne bas ket mitern erbet, na Bechéch ne dosta ket muioh, Unek-ér, hantér noz, un ér, diù ér en des sonnet guéh d’er huéh é tour borh Séglian hag é hon inou berpet. Monet éndro d’er gér e oé er guellan, mes penaus ? Nag er groéz hont ? Er hi du? Er lé bréh ?… Lusket em boé liés gobér en dra-zé, mes en eun e hré d’ein donet éndro ar me fazeu ha chom é me léh, ha nezé « Bechéch e arriùou ur huéh benak alkent », e laren hoah dré me chonj. Hag open, gout hent erbet aral ne hren ket, keneveit-sé, ne vehen ket bet chomet inou de skornein pelloh, sur mat.
Tér ér, pedér ér, ha nitra hoah : « O ! Kement men e zou ré », e laran en un taul, fachet, kollet d’ein er gonfians é vehé deit Bechéch de me hlah, sklaset get en amzér iein ag en noz : « Nen des ket moiand de harz kin, Petra vern d’ein merùel get en eun pé get en aneouid ? Ne hrein ket meit meruel ataù !… » ha mé get en hent eit donet d’er gér.
Kent arriù get er groéz draillet hont hag e hré me spont, me santé hoah, deustou d’en aneouid, ur gohad hiris é pas dré rah me horv. Me halon e hré : doug, doug, doug… Me chonjé pakret kleùet ré é kerhet.
Dréhet get en eun : « Er jandarmed ! » e laran, ha mé de ridek ar me nerh, mes sél mui é riden, kriùoh pé kriù, fonaploh pé fonapl, tostoh pé tost é kleuen ar me lerh : doug, doug, doug, doug, doug, doug… — En un taul hen don ket mui eit
