ridek, men diùhar e zou mank, me hanal ne gerh ket, men deulagad e zou brumennek… Me strebaut doh ur mén hag e goéh a me ol héd, ar greiz en hent, èl vagan̄net : « Ta… ta… tapet on ! » e laran.
Ben un herrad arlerh, él ne gleùen ket mui nitra, me saù éndro. É oen just étal er groéz goh-sé é gonsan d’oh, mes rezi a jandarm erbet ne oé ket, pas muioh eit a spontailleu. En un taul, chetu oeit me eun kuit, me sél a bep tu d’er groéz-sé, me hra en dro anehi… Nitra ne huélan : na kohlé bréh, na ki du, na mann erbet.
Goudé bout groeit ineu un tam konpren de rah en treu-sé, me ias d’er gér ar men goar.
Ama ! me zud vad, na bout ne me hredeheh ket, biskoah n’em es bet eun a houdéveh. Guel eit kement-sé, ne gredan ket mui ér spontailleu ha nebetoh hoah ér miterned. Trugèré e laran d’en hani en des men disket. — Pemp ér e oé just pe zigoren en nor ag en ti, ha Bechéch én é hulé e zirohé él en eurusan ag en dud. En anpouizon !
Me hansort ne oé ket hoah arriù.
Arriùein e hras devéhatoh ér mitin, ardro naù pé zek ér, goleit a fang hag a vouillen.
Haneh, él d’ein, e oé lakeit de hoarn un toul karrikel aral.
« Amen, e laras dehou Bechéch, é pasou ur mitern benak, a daul sur. Gorteit mé lakan ur pikol mén ar hou pen. P’er guéleet é tiboukein én toul men, hui dorrou arnehon get hou mén, ar hou nerh, ken e flastrou genoh. Amzér erhoalh e pou, ne basou ket fonnabl. »
De getan, er mén-sé ne hré ket kalz a boén dehon, mes ben er fin, ne harzé ket kin.
Ponnéroh pé ponnér e oé, ha mitern erbet ne basé, na Bechéch ne dosté ket muioh.
Skuéh open skuéh ; kousket é vanbreu ken n’ou santé ket mui : boskarded get é sam ken ne huélé nitra meit stired dirak é zeulagad — eurus hoah nen doé ket kleuet konz ag en hani lostek — ean vannas é vén é kosté er harh, hag e azéas étal ton prest kaer de vatein…
Ne oé ket hoah achiù get er goal chans. Ean farias ar é hent é tonet d’er gér, ha chetu perak é oé er hour-sé, dek ér de vitin, pe arriùas én é di.
Chomel e hras klan goudé, er peurkeh pautr ! Ne oé ket ur souéh.
3
