En ur park émen é pasé é oé deu basaj, un toul-kar en ur pén hag ur bazen ér pén aral.
« Kerhet d’en toul-kar, pautr, e lar Jak Goubin d’é gansort, lakeit hou roched arlein hou brageu ha chomet en hou saù ar er hreiz, ha mé han mé d’er bazen. »
Er plah é arriù ér park e huél ar en toul-kar un dra guen, ur spontaill, hi a hast d’er pén aral de gavouet er bazen. É ma ar lein er harh meit, él men dé tioel en noz, ne huel ket hag en ur zichen én tural, é ma de fourch ar gein Jak Goubin, hanen e gerh geti un herrad meit, er peurkéh plah, get er spont en des vagan̄net ha souéhet ne grié ket tam na laret gir Jak Goubin hi dichen a ziar é gein.
Allas ! ret e oé bet dehé hi has d’er gér. Chomet e oé klan bras, bet e oé bet er medesinour ; én danjér e oé bet a gol é spéred.
En deu gansort ne vragent ket get en istoér-sé ha touiet ou doé ha dalhet d’ou honz n’ou dehé ket mui biken groeit kementral kin de hanni.
Mad é farsal, guir é, meit ré e zou ré e lar ré Klégérek.
Ramo me hi.
|
Damb de gousket e laran skuéh,
|
