En noz e oé tioel, en amzér kri ha rust, hag ol en dud ag en tiegeh e oé dastumet tro distro d’ur gohad vat a dan, en ur gemér, peb unan, er léh deliet dehon revé é stad ha revé er mod. De laret é : er bugul seud é korn en uéled, doh en toul fornel, é zeuhlin joentet mat en eil doh égilé ; er mèuel biban étal ton, ranblet tréz un dorn cherret hemb kin, pè deu d’er muian ; er mèuel bras tréz un tri pé pear, hag er mestr revé é volanté. Mé, ar un tous étal me zad koh (boulommig korn-en-toul), pehani e hré fas d’er bugul seud, én tural d’en uéled. (Er merhed, revé d’ou akoustumans, e oé dastumet get rah ré kér, é kreu lost en ti, eit néein ha brochennein).
Han̄ni ne gonzé. Ne vezé kleùet nitra meit en aùél gouian, huerù hag hirisus, é pas de bep kours en ur huitellat, é toul en nor ha doh er fenestreu, hag é huan̄nadein é beg er cheminal.
En un taul deit ur chonj d’ein : — Laret ur sorhien d’emb, me zad koh.
Me zad koh, hag e oé deustou d’é oed kaset mat, chomet él a viskoah, un dén bourabl, lan a farseu, e reskond d’ein en ur hoarhet :
|
Ia me fautr, aben, aben. |
Elsé, en noz-sé e gonzan d’oh anehi, en doé komanset me zad kok en istoér men, goudé en devout achiùet é gornad butum, skopet un tammig a bep tu, stoket boden é gorn pri hantér torret ar ivin é viz med, aveit skarhein er ludu anehon, hag er boutet en é fiched (en é sakod él mé lar ean), keij d’er meij get é garoten butum roltet mat en ur poch meud, ur pinseteu ned orchal, un delin get ur mén tan, un ihuern koed bunz lan a goed brein, ur goutel troed askorn, tri blank bihan, deu vouton marjen ré plom, ur chapeled gran milen, un tammig koarh till paket mat é kreiz ur stagel chauch… Rah en treu-sé en hum gavé dastumet, tro er blé, berpet ha dalhmat doh kosté fesen deheu me zad koh.
