E Breiz-Izel e oa gwejall eun denig paour, paour
bras ; e henvel a read Tadig koz an dienez. Eun dervez
m’edo e visac‘h gantan oc‘h e choug, hag eur vaz en
e zourn o vale dre an henchou evit klask e damm
bara, e tigouezas gantan daou aotrou gwisket mat
hag a zelle piz oc’h kement a welent dre eno a ziou
hag a gleiz. An Aotrou Doue ha sant Per e oant,
deuet da welet ha ne zave ket paotr ar gwiriou re
diwar an dud paour.
« Eun draïg bennak, en han‘ Doue ! » eme Dad koz an dienez. »
— « Te ’zo bras ha kre, eme zant Per oc’h ober eur zell treuz outan. Sell, ar mor zo leun a besked ; perak ne dez ket da besketa ? Te, kredabl, a zonj d’it beza eun dijentil, pec’hed d’ezan labourat ! »
— « N’haller ket pesketa gant an dourn, eme an Tad koz. Sant Per, zoken, hag hen eur zant bras koulskoude, sant Per en doa rouejou, ha c’hoaz ne gave ket kaer ar vicher. Gwell e oe gantan beza staget oc’h eur groaz, e benn d‘an traon, eget chom ken da c‘houeza en e vizied oc’h ober ar vicher-ze…
Eul liardig, mar deo ho madelez, ken nebeut ha ma kerot, va zud vat ! »
