Gant bannou kenta heol c’houek an nevez-amzer, ar yeod a deu da c’hlaza, an deliou a wisk skourrou ar gwez, ar gwez-frouez a zo goloet a vleun hag a roio frouez kaer divezatoc’h ; zoken ar plant a jom glas epad ar goaný a zant eur voueden founnus, o gwad d’ezo, o pignat da nevezi o liou koz.
Klevet a reer er bodenno al lapoused o tisplega o zoniou laouen ; an dubeed, kustumet da jom tost d’ar gear gant aon rak ar gwall-amzer, a gred brema nijal uhel ha mont war ar meaziou da glask ear wat hag heol tom dindan an oabl glas.
Du-ze, en hent goloet a wez kistin, setu eur c’haz astennet, o tomma e gov en heol benniget.
Er penn pella eus ar vourch e kaver eun ti, doare brao d’ezan gant ar glazvez a zo tro-war-dro, ar bokedou, an henchou kempen goloet a drez munut. An ti-ze koulskoude ne vez morse laouen an dud ennan. Ha setu ama perak.
Eur wreg a dremen dirak prenestr ar zolieradur uhella, hag e klever trouz en ti-ze ker kustum da veza sioul. Rei a reer ursiou striz ; ne glever ken : « Taolit evez !… arabat ankounac’haat !… diwallit !… »
Setu tri den o tont er-meaz eus an ti : eur bugel, koant evel eun ealig, gant e zaoulagad glas, e zell gwerc’h, e vleo melen, e zrem speredus ; drouk-livet eo avad ar paour keaz paotr… ; daou zen-all a zo krog ennan, unan a bep tu ; kement a evez a daolont war ar c’hrouadur m’eo eas gouzout ez int e dad hag e vamm.
9
