Pemp heur a zonas pa zihunas Ivonig, e dal goloet a c’houezen. Kenta tra ’reas e oe goulen ouz e dad hag en n’oa ket dizro ar c’hleier.
Hag hep gedal respont e dad, ar paotr a c’houlennas da eva. Hogen, endra ma kinnige e vamm d’ezan da eva, houma a welas e oa a-benn neuze evel eur goabren war daoulagad he mab !
— « Echu eo gantan ! » emezi, oc’h en em deurel etre divreac’h he fried ; ha hi da ouela dourek. Kaout a rejont koulskoude eun tammig nerz kalon pa gouezas o zellou war skeuden hor Zalver stag oc’h ar groaz.
— « Hor Zalver benniget, dres d’an heur-ma, a yoa war e dremenvan, hag, evel ma welomp hor bugel o vervel, Mari, e vamm, a yoa glac’haret bras en e gichen. Ha ma ne c’helle-hi netra evit miret oc’h youl Doue da zeveni, penaos e c’hell femp-ni an disterra tra evit hon Ivonig ker ?… » Evel-se e komzas an tad.
Edont a bep tu d’ar c’havel pa darzas an deiz. An heol avat ne zispakas ket. Koumoul du a ledas an dristidigez war ar bed-holl.
Ar bugel a yoa en e basion… alteri a rea atao.
Digeri a reas e zaoulagad wardro eiz heur, hag o testum e holl nerz e c’halvas :
— « Tad !… Mamm !… » Leun a enkrez, an daou bried a stouas war ar c’havel…
— « Daoust hag ar c’hleier a deuio dizale ? »
— « Ne deuint ket c’hoaz, va mignon ; warc’hoaz hepken. » Hag e klaskas Ivonig sevel en e goazez ; oc’h asten e zivreac’higou, e lavaras :
— « O ! o !… setu i… emaint o tizrei !… Mont a ran d’o heul… Jezuz !… »
Pennig koant an eal a gouezas war skoaz e vamm ; kollet he devoa he mab er bed-ma,
