O men Doue, fachet oc’h a-c’hoz d’hun pec’hedeu !
Ni unan zou kiriek de holl hun poenieu ;
Pa vemp fidel d’e-hoc’h, e vec’h fidel d’e-omp,
Pelleit omp-ni doh hoc’h, ha hui bella doh omp,
Enn hou gourdrouz, neoah, leun oc’h a vadeleah,
Hag e-kreih hon anken hui genik d’imp er peah.
True ! men Doue ! true ! ni zou hou pugale,
Deuz enn droug hun ez groet distolet d’imp arze !
D’er roanteleah holl, d’enn iliz glaharet,
Dakoret, men Doue, hou madeleah, abred.
Hou pet true doh omp, o Doue a garante,
Dakoret d’imp er peah, dakoret d’imp er fe.
Pe gourz e vehemp-ni, bugulion ha deved,
Eit hou melein, men Doue, el a-gent, dastumet ?
Pe gourz e tei enn de sehein hun dareu,
Ha de ganein gloer d’hoc’h enn hun ilizieu ?
O de a eurusted ! o de lan a zouzter !
Me sonj a zou gen-id peb heur ha peb amzer.
O Doue a vadeleah hastet enn termen-ze,
Eit ma hellin-me hoah gwelet mem bugale !
Ke, kanen hirvouduz, konfort a me spired,
Ke, ha lar de me fobl, holl me glac’har kalet.
Douget-hi, eled mad, ha leret mad d’e-he,
E ma ha de ha noz holl me sonjeu get-he.
Turhunel, estik-noz, ged enn amzer neue,
E iehet de ganein doh dor mem bugale ;
Ha perak ne hallan neinjal eue gen-hoc’h,
Eit monet, dreist er mor, bed hon bro, avel hoc’h ?
Ah ! groeit aoel em lec’h, kanet a bouiz hou penn :
— Dalc’het mad doh er Fe, dalc’het doh hou lezen !
Ha groeit d’ehe reskont : — Ni zalc’ho doh er Fe !
Kentoc’h meruel mil gwech eid ankoueat hun Doue ! —
