N’en dé quet mab dén-é, péhani n’en dé meit peuranté ha misér, mæs Doué é hunan e zeli bout inouret. N’en d’oh quet d’oh-hui hou hunan, e lar S. Augustin, hui e zou de Zoué, péhani en dès hou croeit er péh ma oh : just-é enta ma labourehet eid é hloër hemb quin. Guet a gonsolation hac a joé e zou é vihuein eid é Grouéour ! Mar dès quement a inour é chervige er ré vras ag er bed, péh inour e zou enta é chervige Doué, er brassan hag er gùellan ag en ol mistr ! En distérran tra groeit eid é hloër e tal hilleih mui eid ol victoërieu er vrezélerion hag œvreu caërran en dud ag er bed. Rac-cé mab-dén n’en dès chet brassoh anemis eit-hou é hunan, a pe ancoéha er péh e zeli d’é Grouéour ; rac é ancoéhat er péh e zeli de Zoué, ean e ancoéha é salvedigueah hag é eurustèd.
A p’en dès Doué me hrouéet eid é hloër, me hrei me fossibl bamdé eid er mêlein. Eit quement-cé, me offrou dehou me labourieu, me souffranceu, de vitin, én ur gommance men deuéh, ha me reneuéhou en offrand-cé de bep termein ag en dé.
1° Ol er péh en dès groeit Doué é crouéein er bed hag é Incarnation é Vab, ean en dès er groeit eid é hloër ha salvedigueah en dud. Mar bé mab-dén aboeissant de volanté Doué, mar goarn é lézen, Doué e hrata dehou er brassan bonheur én éternité. Mab-dén, é monnèt énep de volanté é Grouéour, e vou forbannet ag
