dra quen distér, ha col Doué eit treu quen didalvé.
Queméret én hou torn ur pèn marhue ; sellet er pèn eahus-cé, hemb bleàu, en deulegad hag en discoharn gouli caër, en divouguen hag en dent dizolo, chetui er stad é péhani é voù quênt-pêl hou pèn-hui e sellet guet quement a bligeadur. Un dén youanq, anquinet bras a gaus de varhue ur verh péhani e gâré muyoh eit ne oé deliet, n’hellé quet col er chonge a nehi. Unan ag é amièd, péhani en doé er hasset d’el léh ma oé bet interret er verh-cé, e hras seuel er mein péhani e holé er bé hag el lienneu péré e guhé hé face ; ér memb momand ind e santas ur vlas quer fal ha quer ponnér ma chongent penaus é hent de vouguein. Er prinhuèd hag er hig brein e verhué deja é bêg hag é deulegad er horv-cé. En dén youanq-cé, guet en dongér en doé doh er péh e huélé, e lausquas un taul cri, hag e glasquas achap. A betra e hoès hui eun ? e laras dehou é ami ; tosteit. Chetui face er verh-cé e hoès câret ha mignonet quement, péhani e ouil bermen ér bed aral er péhedeu e hoès bet groeit dehi gobér ; disquet é huélèt treu quen disconfortus, penaus ne zeliet quet anfin staguein hou calon doh treu hag e vérit quer bihan bout câret guet ur hrechén. En dén youanq-cé e bourfitas ag en avis reit dehou hag hum gonvertissas.
1° Me sellou bermen er péhèd énep d’er burtæt èl ur merche méhus laqueit én inean ; èl ur houciadur sacrilége a dampl en Eutru Doué hag a vampreu Jesus-Chrouist ; èl er vamen ag er péhedeu, ag en disordreu, ag en torfæteu péré e den d’en dannation éternel. — 2° Eid em bout mui a gaz hag a zongér doh-t-hou, me chongeou liès ér punitioneu blaouahus en dès tennet
