hemb quin ; perac ne zougèt-hui enta ? Perac n’hum zalhet-hui ar hou coard, é vihuein èl pe zeliehé en Eutru Doué é peb momand hou calhuein devat-hou ? En hani e vihue guet assurance én ur stad é péhani ne garehé quet merhuel, ne vérit quet bihuein na dougen hanhue a grechén, e lar sant Jerôm.
Ah ! p’hur behé bamdé, èl sant Antoén, er chonge-men én hur spered én ur zihun : en dé-men e zou martezé en dehuéhan a mem buhé ! A p’hum sellehé peb unan, é peb momand, èl un torfætour ar béhani é hér de zouguein é santance, hàg ean e gredehé gobér er péhèd ? Hàg ean e vehé un dé hemb quin é péhani ne vihuehé-ean èl ma carehé merhuel ? Chonget erhat é quement-cé bamdé, rac quement dé e zou hui e hei merhuel.
1° Peb mitin, én ur seuel, me larou doh-ein me hunan : en dé a hinihue e vou martezé en dehuéhan a mem buhé ; red-é d’ein er passein doh hum breparein d’er marhue. — 2° Bamnoz me hrei un act a gontrition eid hum breparein d’er momand blaouahus-cé. — O men Doué ! reit-t’ein er græce d’en devout ur marhue mad !
N’en dé quet calz nameit én achimant ag er vuhé é hanàuér petra-é er marhue ha petra-é er vuhé. Nezé é comprenér penaus er marhue e zou fin er vanitéieu ag er bed, hag er fin ag hun ol disordreu pé ag hur mériteu. Chetu er péh e hra anquin pé consolation er grechénion ar drézeu en éternité.
