den doh é fin dehuéhan hag é péh, a pe glasq é bligeadur én treu crouéet, é léh clasq é vonheur é Doué.
Er santellan ag er rouanné e gomprené é oé Doué hemb quin e zelié bout desir é galon, hag er sellèt e hré èl é ol vad, a pe laré : èl ma rid er harhue, talpet guet er sébèd, arlerh en deur, èl-cé ehué me inean hou tesir hag e huannad ar hou lerh, ô men Doué !
Perac n’en désiramb-ni ér memb fæçon ? Un dra souéhus-é ma vé hur spered hag hur halon quer pél doh un Doué, eit péhani hemb quin é mant groeit ha péhani e zou perpet quen tost d’emb.
1° M’em bou chonge liès a bresance en Eutru Doué. — 2° Me larou dehou bamdé, ag en dôn a me halon, ur beden gredus benac. — 3° Me offrou dehou liès én dé me foénieu ha me labour. — M’er galhuou d’em secour, guet confiance, ém zantationeu hag ém diæzemanteu. — Men Doué, groeit ma chongein liès én-oh ha m’hou cârein perpet.
Doué e hra d’emb hanàouèt é ma nehou én diabarh a han-amb ; mæs ean e ziscoa d’emb ehué a zianvès, dré ol en treu en dès crouéet, é ma bras é buissance hag é teliamb er mêlein a balamort d’en œvreu caër en dès groeit.
I. Ol er péh e huélamb a zianvès d’emb e bredèg é barfætioneu. En hiaul e verche er splandér ag en trôn ar béhani é ma azéet. En nean, dré é vràuité, e zizolo
