Ann tadou a hirvoudé, allaz ! hag ar mammou
A strinké ô tifronka hô éné d’ann envou ;
Ann holl étré hô divrec’h a c’halvé hô mipien
Hî, êvel pa vent marô, né lavarent mui kén.
Enn eur zioulded gristen, hag hep selled adré,
Kuîd ézond ô tilézel hô buhez gand Doué ;
A-héd ar wénojénou éz-éend daou-ha-daou,
Ken trist hag ann anaoun, tristoc’h hep lâret gaou.
Gand Doué é m’int, siouaz ! ha didân enn douar
Hô eskern e zô gwennoc’h ar goulou-koar,
Ar ghérent nec’hed ivez er béz zô diskenned :
Ann tadou hag ar mipien, holl ez int tréméned !
— Tûd iaouank, tûd glac’hared da guittaad ar vrô,
Ar péoc’h a zô er béd hag ar béd a zô braô,
Id éta a galoun vâd é-pâd hô iaouankiz !
C’houi a lavarô eunn deiz : « Gwéled em euz Paris ! »
É miz Ébrel 1839.
