Ar C’hernevad
Ho tud koz, war o meno, ’oa holl evel prinsed ;
Me ’meus klevet koulskoude ’oant paour evel rac’hed !
O bugale, daoust d’o lorc’h, a vir c’hoaz an hano :
Dre-oll int anavet ’vel debrerien pato.
Ar Gwenedour
Malac’hti, Kernevad bian, hou tead zou forh abil ;
Merhad ged hou tam ioud-kerh hui zou rah tuchentil ;
Neoah, tra ma lonket hui deur skler avel pisked,
Ged chistr mat, nerhus ha huek, ni a dor hon sehed.
Ar C’hernevad
N’em eus ket poan o kredi ez eo red deoc’h evet
Evit dsikenn ho yod mel hag ho krampouez louedet ;
Eur Gwenedour, ’meus klevet, heb netra a iskiz,
A c’hall debri en eur pred eun dorz vara gwiniz !
Ar Gwenedour
Hou komzeu, me feurkeh den, ’zo truheg ha diben ;
Ne ve ket atau dek lur en torzeu bara chuen,
Ha neze, mar debramb kalz, ni zou lan hun dilhad
E chubehe, hep huizien, torchen ur Hernevad !
Ar C’hernevad
Na feuket ket, ma mignon, ha na vet ket re rok,
Rak, mar deo hir ho « saro » ha voulouzet ho tok,
Ni, gant hon brageier moan, hon chupennou danve,
’Zo tud faro ha diskuiz ha dilui da vale.
