a droc’h kalz berroc’h, nemet ma tremen dre lanneg « Toull ar C’horrig ».
Herve Stroalleg a gemeras ar wenojenn, e-giz m’edo boazet ; ha neuze, an noz a oa sioul ha kaer, hag al loar a lugerne sklêr en he c’hann. An avel a skube dirazan war an oabl koumoul du a-doulladou, hag a c’houeze war ar paour kêz Herve, ken didruez ma kornigelle eus an eil tu d’egile :
— Avel daonet, emezan, ne deu ket mez d’it ? Brao eo d’it gwall-gas eun den ken skuizet e zivesker outan e-giz ma ’z oun.
Hag e tiskoueze e zaou zorn d’al loar, e-giz p’en dije bet c’hoant da zistaga eur jotad, eur javedad bennak ganti !…
E-kreiz al lanneg, ar wenojenn a dremene dre gichen eur menhir, eur peulvan uhel-zavet, hanvet « Biz ar C’horrig », pe c’hoaz « Toull ar C’horrig », rak an holl dre ar barrez a grede start e oa kleuzet ar peulvan en diabarz, ken ma tistone e-giz eur c’hloc’h pa skoed war e du diaveaz, hag e kleuz ar menhir e oa o chom eur c’horrig, ken kriz e galon ha mein e di, hag a bep seurt siou fall en e greiz. Gwechall en doa laeret meur a blac’h yaouank diwar-dro, hag Herve en doa sonj penaos, pa oa bihanik, e eontr Laou-Pik a oa bet kavet beuzet gant ar C’horrig el lanneg-ze, e-barz eur roudenn-garr ha na oa ket muioc’h a zour enni eget n’en defe gallet eva. Ha koulskoude Laou-Pik ne eve ket kalz a zour !
Hag a-greiz kement-se, Herve ne goll ket kalon.
— Ar C’horrig, emezan, n’en deus krog ebet nemet war ar bec’herien. Ha me, tanfouich, me ’zo didamall va c’houstians !
Ha koulskoude, en eur vont gant e hent, eun diaoul ifern bennak a lavare d’ezan :
