Evit c’hoaz n’eus ket a ugent vloaz, e oa o chom er maner Keraskorn, tost d’ar Pont, eur c’hoz tammig aotrou, hag hen kouezet diouz lost ar c’harr pell a oa. Gwelet e veze o vont hag o tont, dalc’hmat war e gein eur chupenn rouz roudennet gant an hartouz, eur c’hoz tok paker-luc’hed war glipenn e benn moal, ha leun e gof a fouge ennan, me ’gav d’in ! Kement-se ne blije ket kaer d’al labourerien a-ziwar-dro, ha setu perak meur a deod lardet-druz a zrouk-prezege diwar e benn, gwella ma c’hellent, teodou merc’hed dibrez an darnvuia, red eo lavaret !
Ma n’eo ket eur gaou ar pez am eus bet klevet, perc’henn maner Keraskorn a oa hanvet Tamkroc’hen, ha gwir a-walc’h e c’hellfe beza, a gredan.
Kement-man, e gwirionez, a zo nebeud a dra evit ar fentigell am eus da varvailhat d’eoc’h diwar e bouez.
Selaouit !…
An aotrou Tamkroc’hen, daoust d’ezan da veza aotrou, a ranke labourat, evit kaout peadra da veva ha da vaga e ziou verc’h yaouank ; rak gant an diou-man eo e oa an dalc’h.
