Antronoz, a-raok ar c’hreisteiz, e-barz sal vras Kerbutun,
e-kreiz e duchentil hag e itronezed, Braventez ha Gwennig
koant azezet en e gichen, Pentudi, roue koz bro ar Vigoudenned,
a c’hortoz e vi.
An nor a zigor, an drompilh a dregern, ha Youen, prins yaouank Pouldahud, leshanvet c’hoaz Markiz ar C’hastelpour, Beskont Tizoul a Gernetra, pe Aotrou an Dienez, a deu, laouen e-giz an heol, da zoubla e c’hlin dirak e baeron galloudek. War e lerc’h Gwinardant teo, ar mevel bras, a zoug, war eur mell plad, eur vi evel na weler ken anezo, eur vi hag a daol c’houez-vad en-dro d’ezan.
A-raok ma na c’hell Youen baour tinta ger ebet, Pentudi koz a roufenn e dal hag a ra gwall-zellou du.
— Eur bitouz n’out ken ! Eo, eun diod a zo c’hoaz ac’hanout ! Evit piou ha petra e kemerez ac’hanon ? Daoust ha n’eo ket eur vi am eus goulennet ? Ha perak neuze ez out eat da ober dispignou evel-se ? Eur roue fur, va faotrig, ne dle ket beza eun dispignour.
— Selaouet em eus aliou…
An aotrou kelenner, en e gorn-tro, ne zizer ket e c’henou.
— Ya, ha gwaz eo ze evidout ! Te ’oar, pep mintinvez ec’h evan eur vi kriz. Ha perak n’eo ket va vi eo a teus digaset d’in ?… eur vi fresk, klouar ?
— Ha, paeron ker ! n’em eus ket ankounac’heat ac’hanoc’h. Kerc’het em eus ar vi ; setu hen aman !
Dres ! dont a rea da zonj d’ar prinsig paour eus vi ar yar zu en doa lakeat en e c’hodell, en deveziou a-raok.
