— Me ne rin ket eveldo, eme Vazoïg.
— A gav d’it ? Te ’zo eul labous neuze !… Da vihana lavar din da hano, ma talc’hin sonj.
Hag e tigoras dor ar porz.
— Foei ! ne ran ket avat, eme Vazoïg, rak fentus, farsus eo va hano ; gwir eo ivez me n’oun ket eus ar vro.
— N’eus forz pegen farsus e ve, lavar atao.
— Ma ! Mevaünan e vezan hanvet gant an dud.
— Petra ! Mevaünan ? E pelec’h out bet o pesketa an hano-ze ?
Hag ar porzier a c’hoarze e walc’h, ken na ziridigne e stropad alc’houeziou war e gof dour-leaz.
Mazoïg n’edo ket eun hanter re-zispont an tamm anezan ; n’eus forz, mont a reas en ti, pa gejas gant ar plac’h-kegin a oa dres o tont ivez e-barz dre an tu all, eur vrec’had keuneud faoutet ganti da ober tan dindan lein. Boazet evel m’edo da veza he-unan war-dro an ti, al loudourenn a spontas hag a lezas he c’heuneud da goueza en eur welet Mazoïg.
— Na spontit ket, plac’h paour, eme heman ; me ’zo deut da ober e varo d’an aotrou Fistoulig. Pelec’h eman ?
— Va den mat, n’oc’h ket emichans ?… Ar re a deu en ti-man ne c’hellont morse mont war o c’hiz.
— Eo, eo. Me a droc’ho kempenn e varo d’an aotrou, c’houi ’welo. Pelec’h eman ?
— A gav d’eoc’h ? Neuze pignit aze gant an diri war an dorn dehou. Met, da vihana, lavarit d’in hoc’h hano, ma talc’hin sonj ouzoc’h, mestr-barver ?
— Foei ! ne ran ket avat, eme Vazoïg ; n’am eus ket eun
