c’hlotennad saoun, hag o stoufa daoulagad ar Fistoulig. Heman a ginnigas sodi :
— Va fistolenn, emezan, va fistolenn !
Ya, met e-pad m’edo o klask digeri e zaoulagad, Mazoïg a guzas en e vruched yalc’h ar pemp kant skoed ; hag e klemme :
— Aotrou, aotrou, me ho ped, faziet em eus, met n’em eus ket kignet. Ouspenn, n’oun ket da veza tamallet, rak ma c’houfec’h… Oh ! va c’hof, va c’hof !…
Hag e plege etre daou, hag e ree an ezvan da gaout poan bouzellou, eun druez e welet. Dres ! ar gwel anezan a denereas an aotrou.
— Poan-gof, emezan, netra n’eo. Diskenn buan d’ar porz, hag en tu kleiz e kavi… eul lec’h distro d’az tiboania. Met prim ha prim, avat ; eun hanter kard-heur a lezan gant da dro, e-pad ma vezin o tiskuiza va daoulagad.
Mazoïg ne c’hortozas ket pelloc’h :
— Trugarez ! emezan.
Hag en traon gant an diri, e-giz eur marc’h spontet.
En eur dremen a-biou d’ar gegin, al loudourenn a deuas war doull an nor :
— Ho ! Bouchadin, c’houi ’zo eul labous a varver !… Penaos ? pod an dienn ! echu eo ganeoc’h ? Ho ! sur a-walc’h hoc’h hano a vo moullet war ar c’hazetennou.
Met Mazoïg a oa re a vec’h warnan evit lavaret chom da zelaou anezi o randouna, hag e tiskenne, hag e tiskenne !
Edo digouezet e-tal an nor-vras, pa zeuas ar porzier d’ezan :
