Eur wech debret koan ganto hag evet meur a bicherad jistr, meur a flipadenn gwin-ardant, — rak jistr ha gwin-ardant a oa kuzet er wezenn gleuz, — al laeron a yeas skanv o zeod en-dro en o beg. Unan a-dreist ar re all, distagellet gwelloc’h emichans, a gonte penaos e oa deut a-benn da laerez e zac’had mouniz : en eun iliz e oa bet o furcha kefiou ar zent, ha kef bras ar sakristiri en doa bruzunet. Tost e oa bet d’ezan beza paket koulskoude, rak ar c’hloc’her a oa digouezet warnan p’edo o tigeri kef sant Alar, mestr ar c’hezeg.
— Ha n’ez peus ket bet aon ? a c’houlennas ar re all. Ni ne gredomp ket c’hoaz ober gaou ouz Doue hag e zent.
— Aon ! eme egile. Oh ! tamm ebet ! N’oun ket bet seizdaletoc’h evit liamma e zaouarn d’ar c’hloc’her a-drenv e gein, hag evit e vouta en eur gador-govez, e-lec’h em eus prennet an nor war e c’horre. Oh ! me n’eo ket aonik an tamm ac’hanon ! Me ne spontfen nemet rag an diaoul, met pegwir n’eus diaoul ebet !…
Ken buan Yann a deuas eur zonj en e benn : sponta al laeron. En eun taol e savas hag e lammas e-kreiz ar pevar lakepot, kroc’hen ar vioc’h en-dro d’ezan atao ha kerniel Moumoutig savet pik war e benn !…
Ar gurun, o koueza war ar wezenn, n’en defe ket great ker bras aon d’al laeron.
— An diaoul ! eme laer ar zent.
— An diaoul ! Kerniel en deus ! eme unan all.
— An diaoul ! Sell e lost hir o ruza an douar ! a lavaras an trede.
Paotred paour ! Int a droc’has kuit diouz ar wezenn gleuz ! Ar pevare a oa eun tammig kamm d’an tu kleiz. Ma Doue !
