Hen a choue e vuhez hag a c’houlenne sikour, hag a lavare d’ar re all gortoz anezan. Siouaz ! den n’her selaoue, ha me ’gred e torras e benn o steki ouz eur wezenn bennak. Ar pez a zo sur, hini ebet eus al laeron ne zistroas d’ar wezenn gleuz, hag evel-se arc’hant o laeronsiou a chomas gant Yann.
Tri pe bevrar devez a lakeas Yann da gas sac’hadou al laeron d’ar gear, met gant amzer ha pasianted e reer meur a dra, hag evel-se eo e teuas Yann a-benn eus e daol ha da gas zoken da Gatellig eun tanva eus kig-soubenn al laeron.
Met n’edo ket peadra kaout arc’hant kemend-all, red e oa c’hoaz muzula an tenzor.
Setu ma tiwanas eur zonj e penn Yann. Hag hen, antronoz vintin, lavaret d’e vaouez :
— Breman, Katellig, kerz da vaner ar C’hastell-C’houitell da gaout an aotrou Furzod, ha goulenn digantan eur gastell da vuzula an aour am eus bet evit kroc’hen Moumoutig.
Hag ar wreg en hent dioc’htu.
Met er maner, an aotrou a respontas d’he goulenn penaos Yann n’edo ket fur a-walc’h, pa lavare traou er c’hiz-ze.
— Eo avat, eme Gatellig, eman e benn gant va hini koz, ha bez’ ez eus du-man, e toull ar geuneudeg, eur berniad mat a draou. A bep sort peziou a zo eno, lod brasoc’h, lod bihanoc’h ; unan a zo melen, brao, lugernus ; heman a zo gwenn, konchet e gantenn ; egile a zo tenvaloc’h eun tammig, e-giz pa vefe bet mogedet e groc’hen. Da genta, Yann a oa o sonj konta anezo, met kement a zo diouto, m’eo red o muzula gant ar gastell.
