Setu ma roas an aotrou da Gatellig eur gastell, toaz ouz he c’hantennou, rak o kas toaz d’an ti-forn e oa-hi bet.
Ha Yann a c’hellas muzula e gavadenn. Tud paour, nao gastellad hanter a oa diouti !
Hag ar gastell a voe kaset en-dro d’ar gear, peziou melen, peziou gwenn chomet stag ouz an toaz, er strad hag e kostez ; ne oa ket red sellet ken piz-ze hiviziken.
Koulskoude an aotrou Furzod a oa souezet bras, ha setu hen da gaout Yann…
— Asa ! Yann, emezan, penaos an diaoul ez peus bet kemend-all eus kroc’hen da vioc’h ?
— Penaos ? eme Yann. Ar re all o deus bet ivez hag o deus gwerzet keit ha me, rak eur souez a oa gwelet pegen ker ez ea ar c’hrec’hen e Pont-’n-Abad.
— Pegement ’ta ?
— Kant skoed ar vlevenn, na muioc’h na nebeutoc’h. Kenavo, aotrou !
— Mat ! a zonjas an aotrou Furzod en eur vont kuit, mat ! Yann, te ’zo deut pinvidik gant kroc’hen da vioc’h, met pinvidikoc’h e vin-me c’hoaz ! Me am eus eiz bioc’h ha daou-ugent, ha warc’hoaz genta e kasin kelou da holl gigerien ar c’hostez-man da zont d’o laza : ar c’hig a vo d’ezo, ar c’hrec’hen d’in-me.
Hag, evit gwir, antronoz vintin, e voe lezet gwad da zaoud ar maner. Nag ar gigerien a oa laouen an tamm anezo !
Hag an aotrou Furzod da Bont-’n-Abad gant eur c’harrad krec’hen, bec’h daou loen kezeg.
Pa zigouezas er marc’had :
— Pegement an tamm eus ar c’hrec’hen ? a c’houlennas eur marc’hadour digantan.
