— Oh ! tra ! tra ! eme Yann, va fenn a zo mat ; met, gouzout a rit, me n’am eus ket kement a geuneud ha c’houi ; hag ez eo eurus d’in kaout, da boaza pe da domma va zamm boued, eur skourjez e-giz heman. Gant eur c’hant taolig bennak gantan, e lakan an dour da vervi. Gwelit kentoc’h, aotrou !
Ha Yann, dirag an aotrou Furzod souezet, a zizoloas ar pod-houarn e-lec’h m’edo ar zoubenn, tiz warni, o redek hag o kantren.
— Ma ! kalz koll az peus plantet warnon, te ’oar mat, Yann, eme an aotrou. Koulskoude m’am eus lavaret d’it e oan deut aman d’az laza, me n’oun ket da veza tamallet ; va itron an hini a zo troet war an tu-ze. N’eus forz, gwerz d’in da skourjez hag e lezin da vuhez ganit.
— Tomm oun d’am skourjez, a respontas Yann ; koulskoude tommoc’h oun c’hoaz d’am buhez ; ha setu gwerza a-walc’h a rafen va skourjez burzudus.
— Ha pegementad eo ?
— Kant skoed, ar ger diveza, na muioc’h na nebeutoc’h. Hag evel-se Yann an Inkin a bakas tri c’hant lur evit e skourjez, eur c’hoz tamm skourjez porc’h, mat da netra.
Hag an aotrou Furzod ? Mont a reas d’ar gear, laouen.
War-dro an abardaez, e teuas da zonj d’ezan e oa tud gantan o terri terien. E-barz ar gegin, ar plac’hezed a oa ganto ar podou bras war an oaled, dour, kig, legumachou e-barz ; ne oa mui da ober nemet enaoui an tan dindan.
An aotrou a gasas ar merc’hed kuit diwar e dro :
— Gant va skourjez, emezan, me ’respont da domma soubenn d’am zud.
