— Yann, diwar an taol-man, ne vezi ket kosoc’h ; mont a ran da ober da stal d’it !
— Gwir ! eme Yann. Red eo d’in neuze laza va gwreg da genta, rak ne dalvez ket kalz ar boan d’in lezel Katellig baour war va lerc’h da zizec’ha war he zreid gant an dienez. N’em befe ket ar galon-ze !
Hag hen, ker buan, mont ha sanka e gontell e-barz krubuilh Katellig. Houman en em lezas da goueza ; ar zoroc’hell a oa toullet, ar gwin a rede a bep tu.
An aotrou a spontas.
— Petra ’z peus great, Yann ? emezan. Sell da wreg a zo astennet war al leur-zi, ha beuzet en he gwad ! Gwell a ze n’eo ken evidon, rak ar Justis a deuio d’az kerc’hat hep dale. Muntrer, lazet ez peus da vaouez, met da dro a deuio ha te a vo dibennet, dic’houget…
— Teut, teut, teut ! C’houi ’gav d’eoc’h an dra-ze ? eme Yann. Katellig, gwir eo, he deus kollet he gwad, met me am eus aze, e kornig va arbel, eur c’houitell daou wenneg bet d’am moereb, hag a zo gouest da lakaat buhez da zont en-dro em gwreg.
Hag hen ker buan ober teir c’houitelladenn gant c’houitell ar voereb koz, ha ker buan ivez Katellig a oa en he zav.
An aotrou Furzod a chomas sebezet, souezet-maro.
— Yann, emezan, gwerz d’in hounnez, ar c’houitell-ze, ha dizonjomp ar pez a zo bet etrezomp.
Ne voent ket pell evit beza mignoned adarre hag evit ober ar marc’had : ar c’houitell, evel-se, a voe gwerzet kant skoed.
An dro-ze, an aotrou Furzod a zistroas d’ar gear laouen-bras.
