bleiz digoustians, a dra zur, en doa sammet anezan ha koaniet gantan !
Ha setu hor paour kêz Yann, diberc’hennet diouz e zanvad, eur zon trist o sevel d’e envor :
Kaon d’am danvad pengornik !
Me ’m eus keuz d’am danvad !
Kaon d’am danvad pengornik !
Kaon d’an danvadig mat !
Emichans, goude envori e zon, en doa he c’hanet ivez, rak, pa oa o tostaat ouz park an Tri-Ferson, e klevas eur vouez a-drenv e gein o c’houlenn-outan :
— Ah ! va den paour, d’it-te eo e oa an danvad ?
Yann en eur zistrei a respontas :
— Ya, d’in-me ; ankounac’heat er-meaz en abardaez-man gant va hini goz.
Hag e welas ez eo eun aotrou a gomze outan, ya, eun aotrou, hag unan a feson c’hoaz ! ha d’e heul daou gi-bleiz, o bleo garo savet pik warno, hag int dielc’het, o zeod eun hanter goured er-meaz eus o beg, daoulagad en o fennou e-giz daou gef-tan war enaou. Sentus koulskoude e choment unan a bep tu d’ar mestr.
— Basta ! neuze n’eo ket didamall da hini goz : rak bremaïk, p’ edomp o tremen dre aman, hon deus gwelet eur bleiz o taga eun danvad. Buan va chas war e lerc’h ha me ivez ; eun hanter-heur goude e oa lazet Gwilhaouig ganeomp a-hont, en tu all d’ar stankenn.
