Mizerig a oa laouennoc’h eget biskoaz ; ha, goude beza disterniet e gezeg ha debret e dammig mern, e c’hourvezas e kostez an hent evit kousket eur pennadig da ziazeza, da hismori e gofad bara, en disheol a zindan eur renkad gwez dero.
D’ar mare-man, an diou Vigoudenn a zistro diouz kear, hag a wel o enebour touet kousket er foz ouz ar c’hleun.
— Ha petra ’roimp d’ezan ? Red mat eo en em venji !
Tomm eo an amzer, an heol a boaz. Goude beza klasket piz ha diglasket ker piz-all, n’ez eus kavet netra gwelloc’h eget liva bizach ar c’housker gant eur restad dïenn, chomet e strad eur pod.
Great eo an taol, hag ar Bigoudenned kuit !…
Koulskoude eur stropad kelien a zo en em vodennet war ar vizach diennet ; ha, mezvet gant he c’hofad dïenn, pep kelienenn a beg, gwasoc’h an eil eget eben. Hogen kousket eo Mizerig, n’eo ket maro, hag hen, en eur zihuna, tremen e zaouarn war ar c’helien. Pebez distruj ! Nag a loened ! Daou c’hant korf-maro, nemet daou, a oa kavet astennet war an dachenn, hep unan muioc’h, hep unan nebeutoc’h.
Ha Mizerig o sevel en e benn da skriva d’ar Roue kement-man :
« Me, Mizerig, eur gwaz ma zo unan, am eus lazet daou c’hant nemet daou, gant daou daol dorn !
« MIZERIG,
« chalboter e-kichen Pont-’n-Abad.
« e Bro ar Vigoudenned. »
