kear, eur mell den, eiz troatad d’an nebeuta, teir gwech brasoc’h egetan.
An ozac’h koz, eul loc’h houarn war e skoaz, digouezet e-harz ar voger, a zav e zaoulagad :
— Eur gward hepken, emezan, treutoc’h a vo va zoubenn !… Ha te, prenvig-douar, perak ez out pignet ken uhel ?… Buan d’an traon, amprevan, pe…
— War bouesoc’h, aotrou bras, na c’hoarzit ket re abret, mar plij !… Daoust ha c’houi a zo gouest da ober ar pez a rin-me ?
— Me ’gav d’in, da vihana ! eme an hini koz dichek. Penaos?
— Mat ! eme Vizerig. Gwelit, m’ho peus sec’hed, evit : gwelet a rit an dour o tivera ?
E-pad an amzer-ze, ar chalboter a wask eun dornad leaz pouledek.
— Me ’ra dour eus eur vilienn ; grit kemend-all d’ho tro.
Ha Mizerig mont d’e chakod all, ha stlepel eur vilienn d’ar ramps koz. Heman he frit, he mal, he c’has da vleud, met beradenn dour ebet ne gouez ; mala a ra daou pe dri vean all, met ar bleud mein a chom sec’h.
Diou wech all c’hoaz, Mizerig a ziver dour diouz e leaz pouledek.
Ha neuze an ozac’h koz a zafar bravoc’h : aon en deus, anat eo. Pedi a ra zoken Mizerig da vont da leina davetan e-kreiz an c’hoad.
Hag int en hent o daou, ken buan.
