Pa ’z eo echu, eo bec’h da beb-unan teurel an eil troad a-raok egile.
Mizerig hag ar ramps koz a ya o-daou da ober eun droïg beteg ar feunteun, evit diazeza o c’hofad, e-pad ma stag an hini goz da skaota he c’heusteurenn.
Tost d’ar feunteun ez eus eur fozad dour hanter dizec’het, a bemp pe c’houec’h pe seiz troad d’an hirra. Dioustu e sav kaoz da c’houzout piou eo ar skanva, ha red eo gouzout piou a lammo ar pella a-dreist ar foz.
Diou wech an daou lammer a gouez e-kreiz an dour ; met tomm eo an heol hag an dour klouar.
A-raok lammet d’an trede gwech koulskoude, Mizerig a denn e gontell hag a rog penn-da-benn e zaro hir, evit d’ezi beza nevez-flamm. Soubenn, kig ha bara a ruilh hag a ziruilh mesk-ha-mesk d’an dour, ha Mizerig, skanveat a bemp lur war-nugent da vihana, a lamm a-dreist ar fozad dour evel netra.
An hini koz a chom peurzouezet. Pa wel Mizerig en tu all, hag hen c’hoaz e buhez, e c’houlenn :
— Petra ? Te ’droc’h da gof, evit diskarga da voued, ha ne rez van ebet ?
— Oh ! mann…, eme Vizerig. Ne droc’han ket va c’hof hep eun tammig poan pep tro, met basta ! pa vezer boazet ouz eun dra, c’houi ’oar…
— Dal ! sorser, taol d’in aman da gontelï vurzudus, ma welin ha mont a rin a-dreist da c’houde. Koulskoude, n’eo ket gwall-gempenn d’eun den diskouez d’ar re all petra en deus debret d’e lein !
En eur beurlavaret ar geriou-ze, e sko gant e holl nerz, hag ar gontell a dreuz e galon.
