bed, hag evel se c’houi ’welo ha n’eo ket aman eman ar c’hreiz.»
An aotrou ne c’houie ken penôz respont. — « Ah ! emezan, elec’h an dra-ze, poueza an douar eo e vezo red d’it ober. »
— « N’eo ket tennoc’h, eme Yan, mes da genta e vo red d’eoc’h diveina an douar, rag an douar hepken, n’eo ket ar vein, eo a lavarit d’in poueza. »
An aotrou paour a oe stanket e veg d’ezan adarre. « Kerz d’ar gear, emezan neuze da Yan ; abenn wrac’hoaz me yelo di d’az laza. » Ha Yan a zistroas d’e lochen, difoutre-kaer evel diagent.
Antronoz, wardro ar c’hreiste, Yan a oa o c’hortoz an aotrou Furzod, hag en doa renket
peadra da zoueza anezan. Dirag e lochen, e oa o
farda e zouben ; tan a oa gantan dindan e bodhouarn,
mes kuzet en eun toull en douar, eun
tammig tan glaou-koad hep an distera moged. Pa
welas an aotrou o tont, Yan a bakas peg en eur
c’hoz skourjez hag a grogas da zistaga taoliou gantan
war e bodhouarn, ker buhan ha ker pounner
ma kinnige bep gwech diskar anezan hag e zouben
— « Asa, Yan, deut oun da ober evidout, eme an aotrou ; mes petra ? War a welan eo kollet da dammig skiant vat ganit, p’eo gwir e skourjezez da bodhouarn en doare-ze ? »
— « Oh ! Tra ! Tra ! eme Yan, va fenn a zo mad ; mes gouzout a rit, me n’am eus ket kement a geuneud ha c’houi ; hag ez eo eurus d’in kaout, da boaza pe da domma va zamm boued, eur skourjez egiz heman. Gant eur c’hant taolig bennak gantan, e lakan an dour da vervi ; gwelit kentoc’h, aotrou. »
Ha Yan, dirag an aotrou Furzod souezet, a
