Selaou mat, Saïg ; selaou evit ar weach diveza. Skuiz bras oun gant da goz vioc’h a zeu bemdez da zibri em fark va fanez, va c’harotez hag all. Klevet a rez, hein ?
Ia da ! Ha me, Lannig, ha me ? petra livirin-me, neuze, gant da benmoc’h a furch, hed an deiz, e douar va liorz, gant e fri teo, da laerez va fatatez paour ?
Ne ket gwir, gaouiad, ne ket gwir.
Ne ket gwir ? Deus da welet, Lannig, deus da welet. Hirio, da vintin, daou ero patatez zo bet labouret ha troet gand al loen lous se.
Lous te da unan, koz kemener mat da netra, kemener divalo ha dister, ne oar nemet marvaillat gand ar merc’hed.
Gand ar merc’hed ? Mat ! Mar dout eur goas, te, Lannig, deus d’en emt ganna ; deus. Me a lakaio da c’hoad da redek hag a raio gwadegennou gantan, gwadegennou fall, gwir eo.
