Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
ket, autrou, ha me dont deus an nenv, da labourat ewidoc’h deus ho micher. Me raio va gwella ; gallout a hellot ivez ober d’iñ rebechou kement hag e karfet. Arabad skei ganeñ, avat ; ar seurt taul a ve kals goasoc’h d’eoc’h-hu ewit na ve d’iñ, ho pezet koun da ze. — Nebaon, nebaon, mabig, eme ’n autrou Fich-Fich, ewit piou ma c’hemerit, eta ? biskoas ne oen-me rust gant ar seurt ganeoc’h ! — Setu int kwit o daou.
Pa oe tareet an deiz, e roas an autrou Fich-Fich eur pennad labour d’e bautrig nevez, hag edo o vont da lammout emaes, evit laret o gwirionez d’an dud, gouez d’eañ, pa oe galvet gant ar bugel : — Autrou, autrou ! — Petra fell d’eoc’h c’hoas ? emezañ, buanek. Piou a
