Jouissit e peoc’h eus an union ho pezo gantan, dre e c’hraçou ar re breciussa, betec an deis e pehini e pigno ebars en ee.
Just eo e participac’h muioc’h eguet pep den all, e graçou hac e madoberou e resurrection, pa zeо guir oc’h eus bet muioc’h a lod eguet pep-hini-all en humiliationou eus e bassion.
Pebes joa evidoc’h, pebes consolation er guelet en oll eclat hac en oll c’hloar eus e zivinite, goude ma voa ressuscitet !
Chetu eta ho taëlou sec’het, ar gouli bras eus ho calon parcet ; ho souffrançou a so passeet.
Va mab, Doue[1] a so gant e vignonet en ho phoanniou evit ho c’hrevât dre e c’hraç, ha pa blich gantan, e plaç ar boan e tigass ar gonsolaiion, e plaç ar c’huërvder e tigass an douçder.
Ar roue David a erruas qement-se gantan. Doue, emezan, en deus[2] consolet va ene abroportion ma voa bet affliget diarauc. Mar c’habandon, emezan, a vechou[3] an den just da furol an arne, e ra dezan erfin caout un amser galm.
C’hui a anaves, ô Guerc’hes santel ! ar
(a) Ps. 90. 15. (b) Ps. 93. 19. (c) Ps. 54. 23.
