Deut da veza fur divar goust qement a gristenien pere ne sonjont er maro nemet pa erru, ha pere a varv ho c’houstianc evel poaset gant ar regret da veza roet ebqen un nebeut deveziou, martese an nebeut heuriou, d’an affær vras eus ar silvidigues, evit pehini n’en deo qet re labourat epad an oll vues.
An[1] nombr eus an dud disqiantet a so infinit. An darn vuya eus an dud a so henvel, var sujet ar maro, oc’h an hini ne sonchfe ober preparation ebet evit eur veaich nemet pa erru an amser da bartial.
Henvel int ous eur c’hriminel pehini a offansfe e varnour pa ve о vont da veza barnet, pe autramant a ve o sonjal en em zivertissa pa ve var ar poënt da bignat var ar chaffaud.
Passeit ho pues en eur sonjal e finisso ha n’en em attachot qet outhi. Passeit ar vues о sonjal en eternite a vezo he goude, hac he phasseot evel eur c’hristen mad.
Cals a dud a zistro ho speret divar ar sonch eus ar maro, abalamour m’ho deus aon a rac ar maro. Mæs ar voyen da non pas caout aon a rac ar maro, eo sonjal alies enni hac en em brepari continuellamant dezi.
Eur vues santel a zouça ar sonch eus ar maro, hac ar sonch eus ar maro a laca ar vues da veza santel.
Laqit eves na ve eur sujet a dristidigues
(a) Eccl. 1. 15.
- ↑ Eccl. 1. 15.
