halvar ; hui hum zalhas én hou saüe doh troed er groéz ; hui a receuas é zeuéhan huannadeu ; mæs hui a oarnas, durant tout en amzér-zé, ur silance parfæt a batiantæt hac a aboeissance de volanté Doué.
Me silance a gonze dohoh, me mab : ol en ineanneu devot a gomprenne erhat é langage.
En hani em boai goarnet én ol circonstanceu é péré ne oulennai quet gloër en Eutru Doué hac er garanté doh en nessan m’em bezai conzet, a oai inspiret teign dré græce er Speret-Santel.
Ean a zisq deoh penaus, eit bout interior, ne faut quet conze calz, ne faut quet conze hemb réflexion, ha ne faut conze meit dre inspirationeu er Speret-Santel, péhani a laca ér fond ag er galon er péh a zeli laret en hani er honsult.
En hani hum blige é tivise paud a zisco é ma taulet é galon hac é speret guet en dissourciage ; ha quement-cé a zou déja un droug bras.
Æz é collér én diviseu er santimanteu a zevotion. Er silance ou honserve hac ou hrihua.
Ne gavehet quet calz a dut en dès quai en dout goarnet er silance ; hui a gavou é contrel ul lod-caër en dès anquin ou dout conzet rai.
